Wiele osób jest przekonanych, iż rzeczywistość, w której żyjemy to po prostu świat otaczających nas faktów. Tymczasem specyfika ludzkiej egzystencji polega na tym, że każdy z nas nie żyje bezpośrednio w świecie faktów, lecz w świecie, który jest rezultatem naszej indywidualnej interpretacji tychże faktów.
Podstawa programowa przytacza w obszarze poznawczym rozwoju dziecka umiejętności stanowiące o jego gotowości, aby rozpocząć naukę w szkole, które wcześniej nie występowały w tymże dokumencie.
Przykłady:
- nadaje znaczenie czynnościom,
- nadaje znaczenie swym doświadczeniom,
- zagospodarowuje przestrzeń, nadając znaczenie umieszczonym w niej przedmiotom.
Podstawa programowa na poziomie nie tylko celu ogólnego, lecz także przewidywanych konkretnych efektów rozwoju dziecka odwołuje się do fundamentalnej prawdy o człowieku, która dotyczy jego indywidualności i własnej niepowtarzalnej ścieżki rozwoju; to ludzka zdolność myślenia jako bardzo złożony proces, który można określić władzą nadawania znaczeń2.
Gdyby zupełnie małe dziecko uchwyciło w rączki leżący na stole pęk kluczy, to jego pasja odkrywania nakłoniłaby je do stukania, pukania, dzwonienia. Dziecko potrząsałoby kluczami, ciesząc się z dźwięku, ale i z samej czynności zabawy. Te same klucze leżące na stole kilka dni później stałyby się przyczyną powtórzenia sytuacji. Dziecko, pamiętając znaczenie pierwszej zabawy, wróciłoby szybko do niej. Być może eksperymentowałoby dalej, aby badać i odkrywać po co w ogóle te klucze są i do czego służą. Ten zabawny proces eksplorowania świata podziwiają najczęściej rodzice, nie wiedząc, że w zasadzie już ten malec nadaje znaczenie swym czynnościom. Później, gdy dziecko zacznie mówić, znaczenia te wyrażane zostaną słowami, których dziecko uczyć się będzie od rodziców.
Cały proces edukacji dzieci w rzeczywistości opiera się na badaniu, eksploracji znaczeń przedm...
